[ Fiction of หัวขโมยแห่งบารามอส ] Sweet of Valentine

เนื้อเรื่อง

Sweet of Valentine

วาเลนไทน์……วันแห่งความรัก
วาเลนไทน์……วันแห่งความสุข
วาเลนไทน์……วันที่น้อยคนนักจะรู้ว่าแลกด้วยความเศร้า..ของใครบางคน

......แต่วาเลนไทน์......ก็เป็นวันที่ใครบางคนรอคอย...รอ...ที่จะได้อะไรบางอย่างจากคนที่รัก.......

++++++++

"วันที่ 14  กุมภา ได้ชื่อว่าเป็นวันแห่งความรัก นายรู้บ้างหรือเปล่า" คำเกริ่นจากห้องสมุดเคลื่อนที่ประจำตัว ขณะที่อีกฝ่ายกำลังนั่งกิน…หรือเรียกให้ถูกคือยัดอาหารเข้าปาก ก่อนสั่นหัวดิกๆ ทำให้ขอทานคนเก่งแห่งทริสทอร์ถอนหายใจดังเฮือก ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงระอาแกมเห็นใจ

"เฟริน นายควรหาความรู้เล็กๆน้อยๆใส่ตัวบ้าง ( ไม่ใช่ดีแต่หาเหาใส่หัว ) เพราะยังไงวันนี้ผู้หญิงทุกคนก็ควรรู้จัก" คำ พูดที่ทำให้เจ้าตัวดีหัวเราะก๊ากเสียงสนั่นอย่างที่ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำ  

"ฉันเป็นผู้ชายเฟ้ย" คำกล่าวจากคนที่ไม่ยอมรับตัวเองทำให้โรนึกสงสารแกมสังเวช คาโลอยู่ในใจ ขณะที่ขยับหมากหลบอีกฝ่าย

"งั้นนายควรรู้ไว้ว่า วันวาเลนไทน์ คนรักน่ะ เค้าให้ช็อคโกแลตกัน แล้วนายจะให้คาโลหรือเปล่า" ถ้อยคำกระเซ้าจากท่านผู้คุมกฎแห่งป้อมอัศวิน ให้เจ้าหญิงแห่งบารามอส ผู้ไม่ยอมรับว่าตนเป็นหญิง หน้าขึ้นสีแลดูน่ารัก หากว่าปากของแม่คุณจะทำงานให้น้อยลง

"ไอ้บ้า ให้มันรอรับจากสาวๆแฟนคลับมันเถอะ" ( mishell : ขอบใจจ๊ะเฟรินที่รู้ใจ โฮะๆๆๆ / aris : เฟรินอย่าชี้ถ้ำให้หมีแพนด้าสิ )

"รุกฆาต ....ไปล่ะ" เจ้าตัวตัดบท แล้วคว้าชัยในกระดานหมาก ให้ขอทานผู้รอบรู้ถอนหายใจกับความพ่ายแพ้ตรงหน้า ... แล้วคนคว้าชัยก็เดินหนี แต่ไม่ลืมที่จะคว้าขนมติดมือไปด้วย

++++++++

          นัยน์ตาสีม่วงของนักฆ่าหนุ่มจากซาเรสฉายแววประหลาดใจแกมขบขันกับสภาพของหัวขโมยแห่งบารามอส

"ไปฟัดกับหมาที่ไหนมาฮึเฟริน ทำไมถึงมอมแมมอย่างนี้ ...แล้วนายพอจะรู้มั๊ยว่าทำไมควันไฟมันถึงคลุ้งทั่วปราสาท " คำ ถามเป็นชุดด้วยความสงสัยจากเพื่อนซี้ทำให้หัวขโมยตัวดียิ้มแหย

"ไม่เห็นมีอะไรนี่ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย"
"อ้าว แล้วนายไปทำอะไรมาล่ะ"
"อ๋อ..เอ่อ..ทำ ทำอะไร..เอ่อ.. แค่..แค่ อืม อ๋อ นอนแล้วตกจากต้นไม้น่ะ ไม่มีอะไรมากหรอก ...ไปนะ " เจ้าตัวพูดแล้วเดินหนีทำให้คิลเกาหัวแกรกๆ ด้วยว่าสภาพของมันราวกับไปทำหน้าที่แทนนักดับเพลิง ก่อนนึกขึ้นได้
"อ้าว! ลืม!! ว่าจะถามซะหน่อยว่าคาโลมันไปไหน"

++++++++

          ดวงตาสีน้ำตาลใสไหวระริกด้วยความขบขันกับภาพของเจ้าชายผู้สูงศักดิ์แห่งคาโนวาลที่มีสีหน้าลำบากใจแกมอึดอัดกับกล่องของขวัญ ผูกโบว์สีชมพูสวยงามที่ยื่นมาจากสาวสวยน่ารักที่เธอจำได้ว่าอยู่ปราการปราชญ์

"ขอโทษที ฉันมีธุระ" เจ้าตัวพูดเสียงเรียบพลางรีบเดินหนีไม่สนใจสาวน้อยที่ทำหน้าสลด ในขณะที่ผู้มองดูยิ้มกริ่ม ให้เจ้าชายที่พึ่งเลื่อนสายตามามองกัดฟันกรอด ดวงตายิ่งฉายแววดุกับคำทัก

"ว่าไง พ่อเจ้าชายเนื้อหอม วันนี้ได้ช็อคโกแลตกี่อันแล้วล่ะ" คำกระเซ้ากับน้ำเสียงกลั้วหัวเราะทำให้เจ้าของหันนัยน์ตาสีฟ้าสวยที่ยิ่งดุเข้าไปอีกมาจับจ้อง พร้อมถ้อยคำห้วนสั้น
"ไม่ใช่เรื่องของนาย" พูดแล้วเจ้าตัวก็เดินหนี
"แค่นี้โกรธอะไรนักหนาวะ" คำกล่าวด้วยความงงเพราะดูเหมือนวาวันนี้ก้อนน้ำแข็งเดินได้ มันจะแข็งและเย็นเป็นพิเศษ

++++++++

" โร ...เดี๋ยว! "

ใบหน้าคมคายหันตามเสียงเรียกของเจ้าหญิงแห่งอเมซอน  เจ้าหญิงคนเก่งที่ตอนนี้กำลังหายใจหอบถี่ๆเพราะวิ่งตามเค้า  ก่อนที่ของขวัญห่อเล็กจะยื่นส่งพรวดเข้ามาเกือบทิ่มหน้าคนรับที่ผงะออกไปอย่างตกใจ

" เอาไป ...ฉันให้ "
ว่าแค่นั้นก่อนที่เจ้าหล่อนจะวิ่งออกไปด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีเรื่อ  ทิ้งให้ขอทานที่เพิ่งได้ของขวัญ  ก้มลงมองของขวัญในมือตนด้วยสีหน้างุนงง  แต่ก็มีรอยยิ้มบางๆแต้มอยู่ที่มุมปาก

++++++++

" ลอรี่ " เสียงเรียกที่ตามมาด้วยเสียงสวรรค์
ฉึก !
มีดนั้นถูกใครบางคนรับได้อย่างไม่ยาก ดวงหน้ากวนบาทายังคงมีรอยยิ้ม

"รู้หรือเปล่าวันนี้วันอะไร"
"ไม่รู้  แล้วก็อย่าเรียกชื่อฉันอย่างนั้น"
"โธ่!ลอรี่  วันนี้วันวาเลนไทน์นะ วันวาเลนไทน์"
"แล้วไง" คำตอบเย็นชาสนิทจากนักบวชแห่งเอเรียส  ให้ซาตานแห่งป้อมอัศวินหน้าสลดลงนิด ก่อนที่จะเอ่ย
" อืมไม่รู้ไม่เป็นไร แต่ฉันถือว่ามีดนี่เป็นของขวัญวาเลนไทน์ฉันละกันนะ "

"จะบ้าเหรอ"  คำตวาดเสียงเบาอย่างหมั่นไส้อีกฝ่าย  ก่อนที่ห่อของขวัญจะถูกยื่นพรวดออกมา  คนให้หน้าแดงนิดๆ  ขณะที่คนรับทำตาโตอย่างไม่เสแสร้ง  ทำให้นักบวชที่หน้าแดงถามด้วยเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าพยายามข่มให้ห้วน

"จะเอามั๊ย"
" เอาสิ... แหมลอรี่ นายนี่น่ารักจริง " พูดพลางโยกหัวหลบมีดที่เป็นของแถม  ก่อนที่จะพูดขึ้นด้วยเสียงนุ่มๆน่าฟัง
"ขอบคุณ"  เสียงอ่อนโยน ที่จริงจังไม่มีวี่แววขี้เล่นเหมือนเคยพร้อมรอยยิ้มจางๆที่ส่งให้  ยังผลให้อีกฝ่ายหน้าแดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้  

+++++++++

ปีนี้ก็มีมาเหมือนเคย…
เสียงความคิดที่ดังขึ้นในใจของเจ้าชายคนเก่งแห่งเจมิไน  พร้อมกับรอยยิ้มอ่อนโยนอ่อนหวานกับจดหมายที่มีนัยตัดพ้ออย่างแจ่มชัดที่แนบมาจดหมายที่มีเพียงข้อความสั้นๆ...

ถึงเจ้าพี่

        ให้ตามมารยาท

                  วิเวียนนานีย่า

รอยยิ้มที่ยังไม่หมดไป  ยิ่งเมื่อแกะห่อของขวัญสีหวานที่อีกฝ่ายส่งมาให้  ช็อคโกแลตรูปร่างสวยงามสลักเสลาอย่างวิจิตร  ยิ่งเมื่อเข้าปากแล้ว  ความหอมหวานปนขมน้อยๆนั่น  ...ไม่สงสัยเลยว่าซื้อมาหรือเปล่า  เพราะความตั้งใจที่มีเหลือล้นของเจ้าของ  ทำให้ท่านเสนาธิการฝ่ายซ้ายแห่งป้อมอัศวินยิ้มอย่างอารมณ์ดีทั้งวัน

+++++++++

ไม่อยากจะเชื่อเลย คนอย่างแองเจลีน่า  โรมานอฟ ต้องมาทำอะไรแบบนี้!
สาวน้อยพาลคิดอย่างโกรธๆขณะกวาดสายตามองไปรอบๆห้องครัวของป้อมที่บัดนี้เละไม่มีชิ้นดี ทั้งคราบ เขม่าควัน ช็อคโกแลตที่ไม่เป็นชิ้นเป็นอัน และอะไรต่อมิอะไรเพราะฝีมือหัวขโมยจอมกะล่อน

หัวขโมยบ้าเอ๊ย! มีอย่างที่ไหนมาให้เธอสอนทำช็อคโกแลต...
ความคิดที่ทำให้สาวน้อยน้องนุชของป้อมอัศวินแอบไม่พอใจอยู่ลึกๆ ในขณะที่ปากก็พร่ำสอนไป

" ตั้งไฟเคี่ยวสิ เปิดแก๊สตรงนั้น สอนกี่รอบแล้วไม่รู้จักจำ... นั่นนายจะทำอะไรน่ะ ฉันบอกให้ค่อยๆเคี่ยว ทำช็อคโกแลตนะไม่ได้ไปรบ! " คนสอนรู้สึกอยากทำเองเพราะคนเรียนดูเหมือนจะทำอะไรไม่เป็นเลย มิหนำซ้ำยังทำควันคลุ้งทั่วห้องเต็มไปหมด

++++++++++

" เฮ้อ! " เสียงถอนหายใจพร้อมใบหน้าหม่นหมอง ทำให้ใครบางคนที่กำลังเดินผ่านชะงักและเดินเข้ามา
" คุณแองจี้เป็นอะไรไปครับ " ถ้อยคำสุภาพที่เดาได้ไม่ยากว่าใครทำให้แองเจลีน่าเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะฝืนยิ้มแล้วเอ่ย

" ไม่มีอะไรหรอกซีบิล "
" แต่ว่า... "
" เอ๊ะ! บอกว่าไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรสิ " เสียงตวาดของสาวน้อยแห่งป้อมอัศวินทำให้นักบวชแห่งบารามอสหน้าเสียไปนิด อีกฝ่ายรีบปิดปากตนเพราะเผลอไปลงกับคนตรงหน้า

" ข... ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ "
" ไม่เป็นไรครับ " แล้วแองเจลีน่าก็หันซ้ายหันขวาก่อนจะหยิบกล่องช็อคโกแลตที่วางอยู่บนโต๊ะให้อีกฝ่าย พร้อมคลี่ยิ้ม

" ไถ่โทษละกัน " เมื่อเห็นรอยยิ้มของสาวน้อยพร้อมของขวัญในมือ นักบวชหนุ่มก็หน้าแดงอย่างไม่มีปี่ไม่มีพระอภัย แล้วเอ่ยตะกุกตะกัก

" เอ่อ... คือ...มะ ไม่ต้อง... "
" เอาไปเถอะ "
" เอ่อ...ข...ขอบ...ขอบคุณครับ "

แล้วคนให้ก็แย้มรอยยิ้มก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้ใครบางคนยืนหน้าแดงอยู่ตรงนั้น

++++++++++

" ฉันลืมของไว้ที่ห้องสมุดน่ะ... เดี่ยวตามไปนะ " สาวสวยพูดกับเพื่อนแล้วรีบเดินไปยังจุดหมายเพราะอะไรบางอย่าง เจ้าหล่อนอยู่ในชุดขาวและมีตำแหน่งสำคัญเป็นถึงหัวหน้าปราการปราชญ์ ใช่แล้ว! เธอคือ...วีชา โนเอล


ณ ห้องสมุด

         หญิงสาวมองหาของจนทั่วแล้วก็ไปหยุดที่โต๊ะตัวหนึ่ง เธอเดินเข้าไปอย่างไม่ลังเลก่อนจะหยิบของที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วยิ้มหวานให้กับตัวเอง ทำให้ใครบางคนที่แอบมองอยู่ยิ้มอย่างเป็นสุข แต่ก็รีบหลบเมื่อหญิงสาวกวาดตามอง เธออ่านเวลานัดอีกครั้งแล้วเดินจากไป

..........................ข้อความและของขวัญนั้นมากจากหัวหน้าแผ่นดินประชาชน ...โรม โอดิซซี่!...........

++++++++++

" ค...คาโล...ฉัน...ฉันให้ " เจ้าหญิงหัวขโมยบัดนี้หน้าขึ้นสี กว่าจะเอ่ยออกไปได้ก็แสนยากเย็นเพราะความอายที่ไม่ค่อยจะมีมาเยือนซักเท่าไหร่ ท่าทางขัดเขินที่หาได้ยากนั้นทำให้เจ้าชายน้ำแข็งมีรอยยิ้มบางที่มุมปาก พออีกฝ่ายทำท่าจะเดินหนีเจ้าตัวจึงได้รั้งไว้แล้วกระซิบที่ข้างหูอย่างแผ่วเบา

" ขอบใจ " ดวงหน้าที่ใกล้ชิดทำให้อีกฝ่ายหน้ายิ่งขึ้นสีเรื่อ

+++++++++

" มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ " คำทักจากเจ้าของนัยน์ตาสีม่วงทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมอง

" คุณคิล......ไม่มีอะไรหรอกค่ะ " พออีกฝ่ายก้มหน้าลงเขาเลยถือวิสาสะไปนั่งข้างๆ ก่อนมองของบางอย่างที่ข้างตัว...ช็อคโกแลต

" จะเอาไปให้ใครน่ะ " พอถูกทักเจ้าหญิงคนสวยก็ก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิมแล้วเอ่ย

" คุณคิลเอาไปเถอะค่ะ....ฉันให้ " แล้วเจ้าตัวก็เดินจากไปปล่อยให้อีกฝ่ายนั่งงงอยู่ตรงนั้นก่อนจะมีรอยยิ้มอยู่ที่มุมปากโดยไม่รู้เลยว่า... ไอ้ของนั่นน่ะเค้าไม่ได้ตั้งใจให้นายหรอก!

------------------------------------------------------------------------------------------------


mishell : จบค่ะ

aris : เล่นง่ายไปหน่อย. ^^ แต่ละฉากก็ค่อนข้างสั้น ^^" ต้องขอโทษด้วย อันนี้เป็นฟิคเรื่องแรกที่เกี่ยวกับหัวขโมยฯขอความคิดเห็นด้วยนะคะ ส่วนเรื่องตัดไปตัดมานั่นเพราะเหตุผลส่วนตัวบางประการไม่สามารถบอกได้ค่ะ ^^"

เอ่อ........ขอแจ้งข่าวร้ายค่ะ คือทีแรกกะว่าจะรีไรท์นิดหน่อย ทีนี้คนที่สัญญาว่าจะรีไรท์ ( mishell ) ดันบอกว่าไม่เอา T^T ต้องขอโทษด้วยจริงๆ